Czy mój mózg jest dziewczynką? – rozważania na temat płci mózgu

Burza na ten temat rozpętała się w 1989 roku po wydaniu książki „Płeć mózgu” napisanej przez doktor genetyki Anne Moir i dziennikarza Davida Jessela. Wówczas całe środowisko naukowe rozpoczęło dyskusję na temat tego czy to mózg decyduje o charakterze płci danej osoby.

Pisałam już o biologicznych różnicach pomiędzy kobietą i mężczyzną i dziś również muszę do tego nawiązać.

Płeć mózgu

Mózgi mężczyzn są większe od kobiecych. Za to te damskie są bardziej symetryczne. Nie ma to jednak żadnego znaczenia w ich funkcjonowaniu. Bardziej istotny jest fakt, że zupełnie inaczej funkcjonują, co udowodniono, gdy rozwinęła się technika neuroobrazowania mózgu. Udowodniono wówczas, że różnice są na tyle duże, iż mają wpływ na zachorowalność obu płci. Kobiety częściej chorują na anoreksję i bulimie. U mężczyzn natomiast jest więcej przypadków dysleksji i schizofrenii.

Nawet w przypadku uszkodzeń mechanicznych można spodziewać się różnych skutków w zależności od płci. Na przykład w momencie uszkodzenia lewej półkuli – mężczyźni będą mieli znaczne problemy z mówieniem. U kobiet uszkodzeniu musi ulec prawa półkula, aby wystąpiły u niej podobne objawy.

Zagłębmy się w dalsze różnice

Mężczyźni potrafią doskonale myśleć w sposób abstrakcyjny, ale także świetnie sobie radzą z teoretyzowaniem. Są typami myślącymi przyczyno-skutkowo, bez wdawania się w niepotrzebne szczegóły. Rozpraszają ich szczegóły, więc wolą konkrety niż owijanie w bawełnę. Tak również działa ich pamięć: zapamiętują dużo, ale tylko istotnych rzeczy – błahostki kompletnie im umykają. Są uwarunkowani do rywalizacji i nawet agresywnego współzawodnictwa.

Kobiety natomiast są mistrzyniami w zapamiętaniu masy niepotrzebnych informacji, a co więcej, potrafią dostrzec całe mnóstwo szczegółów. Kobieta doskonale zapamięta datę pierwszej randki, pierwszego pocałunku i moment, gdy się oświadczyłeś. Naprawdę widzą i słyszą więcej. Wynika to również z ich większej wrażliwości na bodźce docierające do ich zmysłów. Kobiety mają intuicję, tak zwany szósty zmysł, którym mężczyznom zdecydowanie brakuje. Na tle mężczyzn zdają się być bardziej empatyczne, współczujące i cierpliwe.

A co z tą płcią psychologiczną?

Powyżej przedstawiłam dość powszechne rozgraniczenie płci. Jednak w życiu nie zawsze wszystko jest, jak z szablonu. Cechy się mieszają, ludzie stają się inni, coraz bardziej barwni. Nie zawsze jednak społeczeństwo jest na takie zmiany gotowe i stąd biorą się różne komentarze. Na przykład chłopak, który jest bardzo wrażliwy, zostanie określony, jako mało męski lub, co gorsze, zniewieściały. Natomiast dziewczyna zachowująca się agresywnie i arogancko będzie nazwana chłopczycą.

Pojęcie płci psychologicznej ma za zadanie określić natężenie konkretnych cech u danego osobnika (jakby to strasznie nie brzmiało). Jednak do rzeczy:

1. cTyp męski (jak łatwo się domyśleć) będzie charakteryzował się wysokim natężeniem cech, które są przypisane, jako charakterystyczne dla mężczyzn
2. aTyp kobiecy (analogicznie do powyższego) będzie charakteryzował się znaczną przewagą cech, które kobieta, w oczach społeczeństwa, powinna mieć.
3. nTyp androgyniczny to osoba, która równoważy oba powyższe typy łącząc jednocześnie stereotypowe cechy męskie, jak i żeńskie.
4. gTyp nieokreślony – w przypadku takiej osoby trudno doszukać się konkretnych cech, które można by określić, jako szablonowo męskie lub szablonowo damskie.

Pomimo grupowania kobiet i mężczyzn na różnorakie sposoby, trzeba uznać za słuszne stwierdzenie, że kobiety i mężczyźni różnią się od siebie. Zrozumienie tej odmienności i zaakceptowanie jej pomoże każdej ze stron na wzajemne porozumienie, a do tego przecież należy dążyć.